ζωή με θέα………
…το δροσερό αεράκι να εισέρχεται από το παράθυρο,
έξω η θάλασσα ήρεμη, οι πρώτες αχτίδες
του ήλιου να κάνουν την εμφάνιση τους, η μυρωδιά των λουλουδιών από τον κήπο να
σου γαργαλάει την μύτη, το ραδιόφωνο ανοιχτό να παίζει μουσική, να είναι
καλοκαίρι, να έχεις επιτέλους διακοπές. Διάλεξες με προσοχή τον προορισμό σου
και για να τον απολαύσεις έκλεισες δωμάτιο με θέα…
Κάθεσαι στην καφετέρια, μυρωδιά από καφέ, γλυκά
και παγωτά, φωνές που δεν ξεχωρίζεις, χαμόγελα κλεφτά, ιστορίες διπλανών που
ποτέ δεν άκουσες ως το τέλος και εσύ στην καρέκλα σιγοτραγουδώντας τα λόγια του
αγαπημένου σου τραγουδιού, έχοντας απέναντι σου πάντα την καλύτερη θέα…
Στην παραλία…άρωμα καρύδας, ηλιοκαμένες σιλουέτες,
ψάθινα καπέλα, βιβλία, κόσμος να πηγαινοέρχεται, από το beach-bar
ίσα
να διακρίνεις το κομμάτι που παίζει και η ξαπλώστρα σου μπροστά στο κύμα,
σχεδόν να βρέχεται από αυτό, έχοντας πάντα την καλύτερη θέα…
Στο μετρό…mind the
gap, αμήχανα χαμόγελα, αφηρημένα βλέμματα, ατελείωτες
συζητήσεις με handsfree, μουσική
και εσύ να στηρίζεις την πλάτη σου στην πόρτα για να έχεις την καλύτερη θέα…
Το βράδυ στην βεράντα σου, αναμμένα κεράκια, απαλή
μουσική, συζητήσεις με συντροφιά, όνειρα, παιχνίδια, fingerfood και φυσικά ανεβάζεις και την τέντα, γιατί τίποτα
δεν πρέπει να σταθεί εμπόδιο στην ωραία θέα…
Μια ζωή με ωραία θέα, με την επιθυμία ότι
συλλαμβάνει το βλέμμα να είναι και ωραίο…
Και τώρα ας το πάρουμε από την αρχή!
Βρέθηκες λοιπόν σε όλα αυτά τα μέρη… στο δωμάτιο
με θέα, στην καφετέρια, στην παραλία… γύρνα τώρα δίπλα σου και δες ποιον
βλέπεις…
Ναι αυτή είναι η ωραιότερη θέα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Και ακριβώς αυτή τη στιγμή παίζει στο ραδιόφωνο
ένα κομμάτι με νόημα (change
your heart
look around you
change your heart
it will astound you
i need your lovin’
like the
sunshine...........) και συνειδητοποιείς πως η θέα βρίσκεται
κρυμμένη στον άνθρωπο με τον οποίο θα την μοιραστείς, σ’ αυτόν που θα σου
χαρίσει την ανάμνηση της και που μαζί του θα μπορέσεις να την αναπολείς και στο
μέλλον…
Υ.Γ.:
Όσες ματιές θαυμασμού και να εισπράττεις
καθημερινά στον δρόμο, όσες φιλοφρονήσεις και να δέχεσαι από διάφορους
ανθρώπους, ένας και μόνο άνθρωπος στην ζωή είναι αρκετός να σε κάνει να νιώσεις
και να ονειρευτείς… ένας μόνο άνθρωπος για μια ολόκληρη ζωή!!!
Κείμενο και Photo: by Libella Swing
Ο Χορός
Δεν ξέρω εάν έχετε κάτι που σας ανυψώνει, κάτι που τις
στιγμές που αισθάνεστε ότι όλα θα καταρρεύσουν ότι χειρότερα δεν μπορούν να
γίνουν τα πράγματα, είναι εκεί και σας
κάνει να ξεχνάτε τα πάντα. Το πιο όμορφο είναι να έχετε έναν άνθρωπο να σας
κάνει να αισθάνεστε έτσι αλλά όταν δεν υπάρχει πρέπει να υπάρχει κάτι άλλο. Και
αυτό για εμένα είναι ο χορός. Μην φανταστείτε δεν είμαι καμία μπαλαρίνα, ούτε
κάνω χρόνια χορό. Ωστόσο μετανιώνω που τόσο καιρό δεν έκανα. Δεν υπάρχει το
συναίσθημα του να χορεύεις. Στην αρχή επικεντρώνεσαι μόνο στην τεχνική και
μετράς και ξαναμετράς βήματα, έπειτα όμως όλα αλλάζουν. Αφήνεις το κορμί σου να
λυγίσει και να πάρει σχήματα μορφές αφήνεις τον εαυτό σου ελεύθερο. Ναι αυτό
ακριβώς αισθάνεσαι όταν χορεύεις, ένας ελεύθερος άνθρωπος, ελεύθερος από
έγνοιες ελεύθερος από προβλήματα από όλα και όλους αυτούς που σε στεναχωρούν.
Βρίσκεις τον εαυτό σου ξανά, τον βαθύτερο και εσωτερικό εαυτό σου, αν αφεθείς, μόνο αυτό αρκεί να αφεθείς… Αυτός ο χορός που με κάνει εμένα να αφεθώ έτυχε ?
Δεν έτυχε ? Eίναι το φλαμένκο. Ίσως ήταν τυχαίο που κάνουμε αυτό το χορό με την
αγαπητή libella μου αλλά εγώ λέω πως όχι. Μερικές φορές ο χορός σε επιλέγει
από εκεί που δεν το περιμένεις και σε μαγεύει και σε παρασέρνει και σε πηγαίνει
σε άλλα μέρη. Για μένα ίσως αυτά τα άλλα μέρη να είναι η μαγική Ανδαλουσία και
ο χτύπος από τα καρφιά στο ξύλινο πάτωμα ο ήχος που με απελευθερώνει.
Υ.Γ. Και μην ξεχνάτε να χορεύετε κάθε μέρα, δεν χρειάζεται να πάτε σε σχολή χορού, απλά βάλτε το αγαπημένο σας κομμάτι και ακούστε το και παρασυρθείτε στην μελωδία και στον ρυθμό του. Κάτι θα αλλάξει μέσα σας δεν μπορεί…
Κείμενο: By
Matida
είναι κάτι μαγικά σταυροδρόμια που συναντιώμαστε και μετά.......... χανόμαστε
σκεφτόμουν τις προάλλες φιλίες και σχέσεις που δεν
πήγαν καλά, ανθρώπους που υπήρξαν στην ζωή μου και που δεν υπάρχουν πια.
Κάποιοι δεν υπάρχουν από επιλογή και άλλοι γιατί υπερίσχυσε ο εγωισμός και το
τηλέφωνο δεν χτύπησε ποτέ. Γιατί κάποιες φορές η ΣΥΓΓΝΩΜΗ που περιμένουμε να έρθει,
απλά δεν έρχεται. Φυσικά και όλοι μας πιστεύουμε πως έχουμε δίκιο και πως
υπήρξαμε θύματα και φταίνε οι άλλοι! Μα είναι αλήθεια έτσι? Μπορεί να έχεις
δώσει σε μια σχέση ή μια φιλία την ψυχή σου όλη, να εύχεσαι και να προσεύχεσαι
να συμβαίνουν στον άλλον μόνο τα καλύτερα και οι άλλοι να σε παρεξηγούν? Πως
είναι δυνατόν να μην βλέπουν, αυτά που εσύ βλέπεις? Διάβασα πρόσφατα ένα status στο fb
σχετικά
με την φιλία, που δεν με αφορά, απλά τυχαίνει να γνωρίζω και το άτομο που το
συνέταξε, μα και το άτομο στο οποίο αναφέρεται (σύμφωνα πάντα με την δική μου
κρίση, γιατί μπορεί και να σφάλω) και συνειδητοποίησα πόσο εύκολα μπορείς να
βγάλεις λάθος συμπέρασμα για έναν άνθρωπο. Γιατί είμαι πεπεισμένη πως υπάρχει
διάθεση για φιλία και από τις δυο πλευρές. Όταν κάποιος άνθρωπος με στεναχωρεί
το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να μεταφερθώ στην θέση του και αν και με τον
εαυτό μου είμαι πάντα πολύ αυστηρή με τους άλλους είμαι πολύ ελαστική και
βρίσκω πάντα δικαιολογίες. Αναρωτιέμαι λοιπόν μήπως περνάει κάποια δύσκολη φάση
και δεν θέλει να το εξομολογηθεί και γι’ αυτό συμπεριφέρεται λίγο αλλόκοτα. Στην
ζωή δεν πρέπει να κρατάμε κακίες γιατί δεν μας αφήνουν να πάμε παρακάτω και
κάθε νέα σελίδα που γράφει το βιβλίο της ζωής μας μπορεί να είναι αυτή που θα
αξίζει για μια ολάκερη ζωή. Αν κάτι μας στεναχωρεί τόσο πολύ δεν θα έπρεπε να
γίνεται αντικείμενο συζήτησης στο fb, εφόσον ο
άνθρωπος στον οποίο αναφερόμαστε σημαίνει κάτι για μας και υπάρχει στην καρδιά
μας. Ένα τηλεφώνημα, ένα μήνυμα προσωπικό, μια Συγγνώμη, πόσο δύσκολο μπορεί να
είναι? Ειδικά αν αναλογιστούμε πως η ζωή δεν κρατάει για πάντα και πως μπορεί
να χάνονται φιλίες, σχέσεις, γάμοι, συγγένειες από χαζοεγωισμούς και χωρίς να
υφίστανται πραγματικά σοβαροί λόγοι. Δεν λέω να επιμένεις σε περιπτώσεις που
διαφαίνεται πως δεν πάει άλλο ή που μια από τις δυο πλευρές δεν το επιθυμεί
πια. Απλά μου φαίνεται τόσο σκληρό να χάνονται άνθρωποι γιατί πιστεύουν
λανθασμένα ο ένας για τον άλλο πως δεν τους θέλουν πια στην ζωή τους. Δεν θα
έπρεπε να υπάρχει τίποτα να μας κρατάει πίσω, κανένα εμπόδιο στον δρόμο της
συμφιλίωσης. Αυτό που ξέρω είναι πως η ζωή είναι ωραία και μπορεί να γίνει
ακόμα πιο ωραία αν ξεφύγουμε από τον μικρόκοσμο μας και την δεχτούμε όπως
είναι. Εμάς με τα δικά μας ελαττώματα και τους φίλους μας με τα δικά τους. Δεν
υπάρχει τέλεια φιλία, τέλεια σχέση, τέλεια οικογένεια, τέλεια συμβίωση και
τέλειος γάμος. Υπάρχουν όμως όλες αυτές οι μικρές και ωραίες στιγμές που έχουμε
μοιραστεί ο ένας με τον άλλο και που δεν
αξίζει να χαθούν έτσι και να ανήκουν πλέον μόνο στο παρελθόν.
Κείμενο και Photo: by Libella Swing
αποχαιρετώντας τον
παλιό χρόνο
Ήρθε η ώρα να κάνεις όλα όσα είχες πρόθεση να
κάνεις τον χρόνο που πέρασε και δεν τα έκανες. Έμειναν λίγες μέρες, μα ακόμα
προλαβαίνεις.
Να πας την εκδρομή, που δεν πήγες, να βγεις και να
χορέψεις στην βροχή, να χαμογελάσεις σε έναν άγνωστο, να σηκώσεις το τηλέφωνο
και να πεις σε έναν άνθρωπο πως τον αγαπάς και αμέσως να το κλείσεις χωρίς να περιμένεις
την απάντηση του. Nα κάνεις βόλτα στα καταστήματα και να αγοράσεις αυτό το
ζευγάρι γόβες, που σου έχει καρφωθεί από καιρό, να κλέψεις ένα λουλούδι από τον
κήπο ενός γείτονα που δεν συμπαθείς, να το βγάλεις φωτογραφία σε βάζο και να
του το στείλεις και άφησε τον να αναρωτιέται σε τίνος το σπίτι βρίσκεται. Nα
σταματήσεις με το αυτοκίνητο στο φανάρι και μόλις ανάψει πράσινο να βγάλεις την
γλώσσα στον οδηγό δίπλα σου, να κάνεις ένα κομπλιμέντο σε έναν άνθρωπο, που
πιστεύεις πως δεν θα του έχουν κάνει ποτέ. Nα κάνεις άπειρες καλές πράξεις
μικρές και μεγάλες….να συγκεντρώσεις όλους τους φίλους σου να βγείτε και να τα
πιείτε και ας μην πίνεις αλκοόλ… να κάνεις όσες τρέλες θες, γιατί έτσι και
αλλιώς σε λίγες μέρες θα ανήκουν στο παρελθόν. Να πάρεις ένα κουτί και να
κλείσεις μέσα αναμνήσεις παρελθόντων χρόνων και οτιδήποτε περιττό και παλιό και
να κάνεις θέση, ώστε να μπορείς να υποδεχθείς κάτι καινούριο….Να έχεις κάνει όλες
σου τις σκανταλιές και να σε βρει ο καινούριος χρόνος με ένα πονηρό χαμόγελο,
γιατί ήδη θα σκαρφίζεσαι τις επόμενες.......Δεν ξέρω αν θέλω το 2013 να είναι καλύτερο από το 2012 (γιατί έφερε κοντά μου νέους και παλιούς φίλους, νέες εμπειρίες, πράγματα που δεν πίστευα πως θα ασχοληθώ, έντονες συγκινήσεις, το blog αλλά και κάποιες δυσάρεστες και δυσβάσταχτες στιγμές, αλλά ποιος τις θυμάται αυτές πια?!). Γι' αυτό εύχομαι το 2013 να είναι απλά διαφορετικό!!!
Κείμενο και Photo: by Libella Swing
Το άλμπουμ με τις φωτογραφίες
Πως ξέρεις πότε είναι ? Πώς ξέρεις ότι έχει έρθει το τέλος ?
Άραγε το αισθανόσουν από καιρό ? Τα σημάδια φαίνονται αλλά δεν θες να τα δεις γιατί μετά από κάποιο διάστημα παύεις να τους δίνεις σημασία . Είσαι πια
αδιάφορος , δεν σε νοιάζει ή έστω έτσι λες . Και όμως ο χρόνος πριν το τέλος
είναι ο πιο δύσκολος . Γι αυτό έχουμε την τάση να τον αποφεύγουμε να
αδιαφορούμε . Όμως είναι πάντα εκεί σε κάθε σκέψη σε κάθε ανάσα μας σε κάθε
νύχτα που δεν μπορείς να κοιμηθείς σε κάθε όνειρο που κάτι λείπει πια . Σαν ένα
άλμπουμ φωτογραφιών που κάποτε υποσχέθηκες να γεμίσεις αλλά δεν γέμισες ποτέ
γιατί απλά οι ευτυχισμένες στιγμές ήταν μέχρι εκεί . Κανείς δεν μπήκε στον κόπο
να το γεμίσει αφού το άφησες απλά ξεχάστηκε , σκονίστηκε σαν τα παλιά βιβλία
που κάποτε ήταν ο κόσμος κάποιου . Έτσι και εμείς το ξεχνάμε ,ξεχνάμε να ζούμε
αληθινά και πέφτουμε σιγά σιγά . Πλέον στις εικόνες αυτές βλέπεις κάποιους άλλους
ευτυχισμένους ανθρώπους και σου φαίνεται τόσο παράξενο τόσο παράξενο και
μακρινό .
Αλλά πόσο δύσκολο είναι να κάνεις αυτό το βήμα για το τέλος
.. Πάντα περιμένεις κάτι ότι θα γίνει κάτι . Εμείς οι άνθρωποι έχουμε την τάση
αυτοί να περιμένουμε πράγματα να ελπίζουμε για πράγματα που οι άλλοι δεν
μπορούν να μας δώσουν. Ξανά και ξανά δεν μας νοιάζει για πόσο εάν κάποτε
νιώσαμε κάτι αυτό είναι αρκετό για να περιμένεις . Πόσο ακόμα όμως ? Εγώ
προσωπικά θέλω να κοιμηθώ αυτό το βράδυ χωρίς να σκεφτώ τίποτα . Φτάνει πια η
υποκρισία και το περίμενε . Ή μήπως όχι ? Όπως είπα είναι δύσκολο …
Κείμενο/Φώτο : by Matilda
.jpg)
"λήθαργος"
Ένα βράδυ καθώς ανεβαίναμε την Ακαδημίας με τη μηχανή είδα αυτό το άγαλμα! Έχω περάσει τόσες και τόσες φορές από εκεί, αλλά δεν είχε τραβήξει ποτέ την προσοχή μου! Αυτή τη φορά όμως μου προκάλεσε την επιθυμία να πάω και να το σκουντήξω για να ξυπνήσει.
Θυμήθηκα
πως είναι όταν πέφτεις σε λήθαργο......Για μένα ο χειρότερος λήθαργος είναι ο
συναισθηματικός!!! Όταν τα πάντα τυλίγονται με ρουτίνα. Όταν αυτό που
χρειάζεσαι είναι να σε σκουντήξει κάποιος, έστω και ένας τυχαίος περαστικός στο
δρόμο για να ξεφύγει το απορημένο επιφώνημα " ε? "από τα χείλη σου και να συνειδητοποιήσεις πως είσαι ζωντανός και πως μόλις
πέρασες τον δρόμο χωρίς να το καταλάβεις. Να ξυπνήσουν οι αισθήσεις σου και να
αρχίσεις να παρατηρείς και πάλι τα πάντα γύρω σου.
Να
κοιτάξεις τον άνθρωπο σου στα μάτια και να πλημμυρίσουν σκέψεις όμορφες το
μυαλό σου. Να θυμηθείς πως γνωριστήκατε, τι σε έκανε να τον ερωτευτείς, τι να
τον αγαπήσεις. Να κρατήσεις την ανάμνηση του έρωτα ζωντανή, απαριθμώντας
όλα τα καλά του σε ανύποπτο χρόνο, οπουδήποτε, δίχως να το προγραμματίσεις.
Έτσι, εκεί που περνάς το δρόμο, να κάνεις σκέψεις ωραίες, που θα ζωντανέψουν
την επιθυμία να τον δεις το συντομότερο και να του χαρίσεις την πιο γλυκιά και
πιο τρυφερή αγκαλιά σου. Να του κλείσεις ραντεβού κάπου, που δεν έχετε
ξαναπάει, να του στείλεις ένα πονηρούλι μήνυμα όταν δεν το περιμένει, να του
φτιάξεις το αγαπημένο του φαγητό μετά από μια κουραστική μέρα. Να του δείξεις
πως είσαι εδώ, τον σκέφτεσαι, τον νοιάζεσαι και πάνω απ’ όλα να τον κάνεις να
χαμογελάσει!!!
Να
νικήσεις τη ρουτίνα, να ξυπνήσεις από τον λήθαργο, να νιώσεις, να
ζήσεις………!!!!!!!
P.S.: Στα στενά της πόλης μας κρύβονται και άλλα αγάλματα
και άνθρωποι που έχουν πέσει σε λήθαργο,
χρειάζεται απλά να τους σκουντήξεις για να ξυπνήσουν και να σου
διηγηθούν την δική τους ιστορία!!!
Κείμενο/Φωτογραφία: by Libella Swing
UNDER CONSTRUCTION
Όχι όχι μην
μπερδευτείτε δεν χτίζεται η σελίδα αλλά η ίδια μας η ζωή . Καθημερινά όλοι μας
( ξέρω θα ακουστεί κλισέ ) βάζουμε σιγά σιγά ένα λιθαράκι για να χτιστεί αυτό
που αποκαλούμε ζωή . Όμως αναρωτιέμαι χτίζουμε όλοι την ζωή που θέλουμε
πραγματικά ? Μήπως τελικά χάνουμε την ζωή που θέλουμε να κάνουμε γιατί πάντα
θέλουμε να ικανοποιούμε άλλους να κάνουμε αυτό που πάντα θέλουν οι άλλοι και όχι
αυτό που αναζητά η καρδιά μας ? Νομίζω φοβόμαστε να χτίσουμε την ζωή που
θέλουμε γιατί φοβόμαστε ότι στο τέλος εάν αποτύχουμε θα πρέπει να αντικρίσουμε τον εαυτό μας και να πούμε ότι εμείς φταίμε γι αυτό και σε αυτή την περίπτωση
δυστυχώς δεν θα υπάρχει κάποιος να κατηγορήσουμε . Κάποιος να πούμε ότι μας
έκλεψε τα όνειρα μας ότι δεν μας άφησε να ζήσουμε . Γιατί είναι φυσικά πάντα
ευκολότερο να το λες αυτό , αυτό που δεν τόλμησες ποτέ να γίνει το απωθημένο
σου και αυτό που για πάντα θα κατηγορείς τους άλλους . Και πες ότι χτίζεις την
ζωή που ονειρευόσουν . Και αν δεν πετύχει η συνταγή σου ? Και αν το γλυκό βγει
καμένο ? Μα η ζωή κάθε άλλο παρά γλυκό
είναι . Θα έλεγα ότι είναι μια ωραιότατη παέγια που έχει τα πάντα μέσα
μπερδεμένα ανακατεμένα κάποια μπορεί να μην μας αρέσουν αλλά τα περισσότερα
είναι πεντανόστιμα. Επίσης μπορείς να την κάνεις όπως θες εσύ ανάλατη πικάντικη
και ότι μπορείς να φανταστείς . Γιατί ? Γιατί απλά μπορείς φτάνει να το
τολμήσεις ! Και για όσους πιστεύουν στην μοίρα και ότι όλα αυτά που ζούμε είναι
προδιαγεγραμμένα ποιος είπε ότι η μοίρα μας είναι ένας μακρύς δρόμος χωρίς καμία
διασταύρωση χωρίς καμία στροφή ? Κατά την άποψη μου η μοίρα μας είναι ένα
τεράστιο δάσος με πολλά μονοπάτια . Κάθε μονοπάτι σε βγάζει εκεί που πρέπει
ανάλογα με τις αποφάσεις και τα πράγματα που επιλέγεις να κάνεις . Το καλό
είναι ότι κάποτε κάπου πάντα καταλήγεις . Το κακό ή μάλλον ίσως όχι πάντα είναι
ότι το μέρος που θα καταλήξεις είναι πάντα άγνωστο αναπάντεχο απροσδιόριστο .
Ωστόσο όπως είπε κάποιος πολύ σπουδαίος σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το
ταξίδι . Γι αυτό ας φροντίσουμε όλοι ( συμπεριλαμβανομένου και εμένα ) να
κάνουμε πάντα αυτό που πραγματικά θέλουμε με τους δικούς μας κανόνες .
Κείμενο / Φώτο : Matilda
Φεγγάρι σαν πορτοκάλι
Εχθές το βράδυ
γυρνώντας ξενυχτισμένη καβάλα στην μηχανή διασχίζοντας την εθνική παρατήρησα
ένα πορτοκαλένιο μισοφέγγαρο . Αμέσως χαμογέλασα και σκέφτηκα , ¨Χα ακόμα και
το φεγγάρι αποφάσισε να βάλει ένα άλλο κουστούμι σήμερα να μας ξεγελάσει να μην
καταλάβουμε ότι πρόκειται γι αυτό να νομίζουμε ότι απλά πρόκειται για μια φέτα
πορτοκαλιού που τυχαία βρέθηκε στον ουρανό ¨. Αμέσως μετά από αυτή την
διαπίστωση αναρωτήθηκα για εμάς τους ανθρώπους . Πόσα κουστούμια φοράμε κάθε
μέρα για να ξεγελάσουμε τους γύρω μας και όχι μόνο , για να ξεγελάσουμε και τον
ίδιο μας τον εαυτό . Έχουμε μια τεράστια συλλογή από κουστούμια όλων των ειδών
. Σήμερα πρέπει να δείχνω χαρούμενη/ος ,σήμερα πρέπει να δείχνω ενθουσιασμένος
, σήμερα πρέπει να δείχνω κάποιος . Σήμερα πρέπει να ακούσω κάποιον που δεν
θέλω, να είμαι με κάποιον που δεν θέλω, να μιλάω με κάποιον που δεν θέλω απλά
θα βάλω το κουστούμι του ανεκτικού . Πόσες και πόσες φορές και αν δεν το έχουμε
φορέσει όλοι μας . Προσποιούμαστε ότι όλα πάνε καλά ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα
άλλοτε για να μην πληγώσουμε τους άλλους αλλά βαθιά μέσα μας ξέρουμε ότι το
κάνουμε για να μην πληγώσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό . Παραμένουμε σε αδιέξοδες
σχέσεις γιατί απλά δεν μπορούμε να μείνουμε μόνοι μας , προτιμούμε να χάνουμε
ένα κομμάτι του εαυτού μας παρά να μένουμε μόνοι μας . Αλλά από την άλλη ίσως
κάποιοι από εμάς να έχουν βαρεθεί την μοναξιά και να προτιμούν να μασκαρευτούν
δίνοντας στο εαυτό τους την ιδέα της ευτυχίας . Είναι σωστό όμως που συνεχώς
αλλάζουμε κουστούμια , κουστούμια τέλεια κομμένα και ραμμένα για να είναι
ακριβώς αυτό που θέλουμε , αντίγραφα ενός άλλου εαυτού μας που φαντάζει πιο
ευτυχισμένος και πιο εξιδανικευμένος ? Και εμείς τι ? Απλά φοβόμαστε να
δείξουμε αυτό που πραγματικά είμαστε φοβόμαστε να γελάσουμε να νευριάσουμε να
είμαστε εμείς . Ε ναι αυτό κάνουμε λοιπόν . Ευτυχώς που το φεγγάρι στέκεται
συνήθως λαμπρό και αλλάζει σχήμα δεν μεταμφιέζεται πολύ συχνά δείχνει αυτό που
πραγματικά είναι με όλα τα ψεγάδια και τις ατέλειες του που το κάνουν να
φαίνεται τόσο τέλειο …
Κείμενο : by Matilda
Στις μέρες μας ο σύγχρονος πρίγκιπας δεν εμφανίζεται όπως παλιά πάνω σε ένα λευκό άλογο με γοητευτικό χαμόγελο. Κάνει την εμφάνιση του πάνω σε πολλούς ίππους (τύπου σπορ αμαξιού με κόκκινα δερμάτινα καθίσματα και ας μην είναι του γούστου σου), με σκουφάκι και χαμόγελο ζαβολιάρικο!
Δεν σε πηγαίνει βαρκάδα στην λίμνη, αλλά βόλτα με το σκούτερ στα στενά της πόλης. Σε βάζει να σφίγγεις τα χέρια σου γύρω του και να γινόσαστε ένα σώμα.
Δεν σου προσφέρει ρόδα από τον κήπο του, ούτε και το χρυσό γοβάκι. Αυτό που θα κάνει όμως είναι να σου χαρίσει μια γλάστρα (ναι καλά ακούς μια γλάστρα! Της οποίας το φυτό θα φροντίζεις με χαρά, άκου που σου λέω ) και ένα μοντέρνο σκουφάκι, έτοιμη για εξόρμηση.
Δεν θα υποχρεώσει τον βασιλικό μάγειρα να σου στρώσει το τραπέζι, αλλά θα μοιραστεί την χαρά και την πλάκα να μαγειρέψετε μαζί.
Δεν θα σου δείξει τα κτήματα και τα πολύτιμα παλάτια του, αλλά θα σε πάει στα αγαπημένα του μέρη, και θα σου γνωρίσει τους υπερπολύτιμους φίλους του, που είναι καθένας τους ένας ξεχωριστός θησαυρός.
Στο τέλος της ημέρας και οι δύο πρίγκιπες σύγχρονοι ή από το παρελθόν θα σε καληνυχτίσουν με ένα τρυφερό φιλί… και εσύ… είτε σε αυτήν… είτε σε άλλη εποχή θα έχεις ζήσει το παραμύθι σου.
P.S.:Αρκεί να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά, γιατί μπορεί να τον συναντήσεις στα πιο άκυρα μέρη.
Κείμενο by Libella Swing και Photo by Matilda
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου