Making Thoughts !!!

παιδικά παιχνίδια

Αλλαγή του χρόνου και είπα σιγά σιγά να μαζεύω και εγώ τα πράγματα μου και να ξεκαθαρίσω αυτά που δεν χρειάζομαι πια….

Άνοιξα παλιές κούτες και βρήκα μέσα τα πάντα… μια μικρή ζωή και πολλές αναμνήσεις. Στάθηκα όμως στα παιδικά μου παιχνίδια. Ένα παλιό και ταλαιπωρημένο από τον χρόνο σχοινάκι, που θυμάμαι να παίζουμε και να χοροπηδάμε με τους φίλους μου στον κήπο. Κάτι ξύλινα παιχνίδια, από την κυρία που μας πρόσεχε όταν ακόμα δεν πηγαίναμε σχολείο με τα αδέρφια μου. Το αγαπημένο μου ξυλόφωνο! Τον γκρινιάρη που πραγματικά ήταν όνομα και πράγμα, γιατί όταν παίζαμε με τον μπαμπά μας πάντα κέρδιζε εκείνος και εμείς μουτρώναμε. Την παιδική μου κουζίνα και τα φλιτζάνια πορσελάνης στα οποία πίναμε τσάι και ζεστή σοκολάτα με τις φίλες μου. Το καλάθι του pick-nick που το γεμίζαμε με φρούτα, sandwiches, χυμούς και το παίρναμε μαζί στο δάσος. Άπειρα puzzle, παιχνίδια memory, μπλοκ ζωγραφικής, παλιά τετράδια και ξυλομπογιές. Και φυσικά δεν θα μπορούσαν να απουσίαζαν τα αγαπημένα μου αρκουδάκια. Τα έβαζα να κάθονται δύο δύο και έκανα την δασκάλα σε έναν αυτοσχέδιο πίνακα και τα εξέταζα.  Τα σήκωνα να πουν μάθημα και είχα και ένα τετράδιο όπου σημείωνα την πρόοδο τους. Κάποιες φορές ήμουν και αυστηρή και τους έβαζα και τιμωρίες, γιατί δεν θα το πιστέψετε μιλούσαν με τους διπλανούς τους ενώ παρέδιδα μάθημα. Άλλοτε πάλι συγκέντρωνα τους φίλους μας από την γειτονιά (καθόμασταν στα εξωτερικά σκαλοπάτια ο ένας πάνω στον άλλον) και τους έλεγα ιστορίες, που τις σκεφτόμουν εκείνη τη στιγμή και όταν βαριόμουνα να σκεφτώ τη συνέχεια, έλεγα πως νυστάζω και θα συνεχίσω το παραμύθι την επόμενη μέρα. Πόσο αθώες στιγμές, πόσο αθώα παιχνίδια και πόσο αγνές ψυχές. Τότε ακόμα παιχνίδι σήμαινε να πάρεις μια μπάλα και να παίξεις στον κήπο, στην αυλή ή ακόμα και στον δρόμο. Να κλέψεις μια κιμωλία από τον πίνακα του σχολείου για να παίξεις κουτσό. Να πάρεις το ποδήλατο σου και τους φίλους σου και να κάνεις βόλτες σε όλη την πόλη. Η μαμά μου έβγαινε στο παράθυρο της κουζίνας και μας φώναζε να πάμε για φαγητό, δεν μας έπαιρνε στο κινητό! Στηνόμασταν μπροστά στην τηλεόραση συγκεκριμένη μέρα και ώρα για να δούμε την αγαπημένη μας σειρά, γιατί δεν είχαμε internet και αν την χάναμε, θα περιμέναμε μια ολόκληρη εβδομάδα για να την ξαναδούμε. Πόσο πιο απλά και ωραία ήταν όλα. Δεν υπήρχε απόκρυψη στο σταθερό και τσακιζόμασταν να το σηκώσουμε για να ακούσουμε ποιος είναι και φωνάζαμε φυσικά μικροί κα μεγάλοι στο σπίτι: “ θα το σηκώσω εγώ, για μένα είναι”. Και τώρα χτυπάει το τηλέφωνο και ανάλογα με τον αριθμό που βλέπεις απαντάς ή απορρίπτεις την τηλεφωνική κλήση. Πόσο πολύ άλλαξαν οι εποχές, πόσο πολύ άλλαξαν οι άνθρωποι και οι μεταξύ μας σχέσεις. Κάποτε δεν χρειαζόταν ούτε να κλειδώσεις την εξώπορτα σου, ούτε και να βάλεις ασφάλειες στα παράθυρα σου και τώρα πια κλειδώνουμε μέχρι και τις καρδιές μας.

Υ.Γ.: την φωτογραφία αυτή την είχα βγάλει σε μια υπέροχη εκδρομή στα Καλάβρυτα και πραγματικά είχα μείνει αποσβολωμένη όταν είδα πως ακόμα και οι γλάστρες έξω από τα παράθυρα ήταν δεμένες με αλυσίδα και λουκέτο.   

Κείμενο και Photo: by Libella Swing

"a otra cosa mariposa..."

Και έτσι ξαφνικά εκεί που έχεις πείσει τον εαυτό σου, πως όλα πάνε καλά, έρχεται η γλυκιά φωνή μιας φίλης να σου θυμίσει, πως δεν πειράζει να παραδεχθείς πως τίποτα δεν είναι καλά.

"οι πληγές θέλουν αέρα για να επουλωθούν και όχι να τις κουκουλώνουμε" αυτά ήταν τα λόγια της που με έκαναν να σκεφτώ, πως δεν χρειάζεται πάντα στην ζωή να είμαστε δυνατοί ή να λέμε  πως έχουμε ξεπεράσει κάποια πράγματα μόνο και μόνο για να μην γίνουμε βαρετοί στους άλλους ή ακόμα και για να πείσουμε και τον ίδιο μας τον εαυτό ότι τελικά είμαστε καλά.

Και όμως το βράδυ όταν έρχεται εκείνη η στιγμή η τόσο προσωπική, που τα λες με τον εαυτό σου πριν κοιμηθείς, που κάνεις τον απολογισμό της ημέρας, έρχονται τα δάκρυα που κυλάνε στο πρόσωπο σου δίχως προορισμό να σου θυμίσουν πως όλες οι εκκρεμότητες διεκπεραιώθηκαν, πως όλα είναι στην θέση τους και τακτοποιημένα και όμως κάτι λείπει…

Είναι η στιγμή που δεν έχει πια νόημα να το παίζεις δυνατός, άτρωτος και σκληρός. Η στιγμή που είσαι με τον εαυτό σου και απλά παραδέχεσαι την κατάσταση σου. Λείπει ένα κομμάτι της χαράς και της ευτυχίας που άλλοτε ένιωθες.

Και σαν να μην φτάνει αυτό ακούς και την αστρολογική πρόβλεψη του ζωδίου σου που λέει πως επειδή ο Κρόνος είναι στον Σκορπιό το δικό σου το ζώδιο θα περάσει ένα είδος κατάθλιψης και γενικά θα έχει τα ψυχολογικά του. Δηλαδή αν το δικό μου ζώδιο περάσει κατάθλιψη ο Σκορπιός τι θα πάθει? Γιατί να σε χτυπάνε από όλες τις πλευρές? Θα μου πεις και εσύ το πίστεψες? Υπό κανονικές συνθήκες όχι, αλλά όταν δεν διανύεις κανονικές συνθήκες και αυτό θα σε επηρεάσει. Λες λοιπόν στον εαυτό σου να μην τα παίρνει όλα σοβαρά και ότι δεν θα του επιτρέψεις να βιώσει τα προαναφερθέντα και προχωράς. Άλλωστε δεν έχεις και άλλες επιλογές! Μέχρι που κάποια στιγμή έρχεται ξανά η γλυκιά σου φίλη να σου πει μια άλλη έκφραση που θα σε κάνει να τα δεις όλα αισιόδοξα και με άλλο μάτι: “a otra cosa mariposa”

Ναι έτσι είναι και έτσι θα έπρεπε να είναι. Είναι ακριβώς αυτό που είχες μέσα σου,  η σκέψη σου ντυμένη με λόγια.

Πρόκειται για μια ισπανική έκφραση, την οποία δεν θα σας μεταφράσω έτσι για να σας βάλω στον κόπο να την ψάξετε. Αυτή η φράση όμως με έκανε να ξαναβρώ το χαμόγελο μου!

Κείμενο και Photo: by Libella Swing !

Ο δρόμος των ονείρων

Το μόνο πράγμα που δεν μπορούμε να σταματήσουμε να κάνουμε εμείς οι άνθρωποι όσο και να προσπαθούμε όσο και να το θέλουμε είναι να ονειρευόμαστε . Από μικρά παιδιά στην τάξη που μας ρώταγαν οι καθηγητές μας ποια είναι τα όνειρα μας τι θέλουμε να κάνουμε όταν μεγαλώσουμε μέχρι και τώρα που υποτίθεται ότι μεγαλώσαμε πια . Μόνο που όταν ήμασταν παιδιά τα όνειρά μας ήταν πιο καθάρια πιο αθώα . Θέλαμε να γίνουμε δασκάλες , αστροναύτες , ονειρευόμασταν να έρθει το απόγευμα και να βγούμε στον δρόμο να παίξουμε με τους φίλους μας πιστεύαμε ότι μπορούσαμε να κάνουμε τα πάντα αυτό μας ένοιαζε . Και καλά κάναμε και πιστεύαμε καλά κάναμε και ονειρευόμασταν έτσι .

Και τώρα ονειρευόμαστε πάρα πολλά πράγματα αλλά δεν είναι τόσο καθαρά και γαλήνια . Είναι περισσότερο αγχώδη μερικές φορές εντελώς πεζά αλλά ποια είμαι εγώ να κρίνω , είναι σαν μια βαλίτσα που την γεμίζουμε ξανά και ξανά αλλά δεν χωράει άλλα όσο και να το θέλουμε και τότε ξεχειλίζει και δεν κλείνει ποτέ δεν παίρνει ποτέ τον δρόμο της για το ταξίδι . Και τότε χρησιμοποιούμε και άλλες βαλίτσες και άλλες μέχρι να μην χωράνε και αυτές άλλα . Και τότε απλά ονειρευόμαστε να ταξιδέψουμε και ποτέ δεν το κάνουμε . Μένουμε σε αυτή την παραγεμισμένη βαλίτσα και τελικά την παρατάμε για μια καινούρια και πάει λέγοντας .

Και όμως έρχονται αυτές οι στιγμές που δεν το περιμένεις που ξαφνικά βλέπεις ξανά μπροστά σου τον δρόμο των ονείρων , τον δρόμο των ονείρων σου όπως όταν ήσουν παιδί . Δεν είναι ψευδαίσθηση είναι πραγματικότητα το βλέπεις σε ένα δρόμο τη πόλης που δεν θα το πίστευες . Δεν ξέρω εάν όλοι αισθάνονται έτσι αν ξαναβρίσκουν τον δρόμο των ονείρων τους σε κάτι που δεν πλησιάζει καν στην λέξη όμορφο αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο για εσένα είναι ότι πιο όμορφο . Ξέρεις γιατί ? Γιατί σου θυμίζει το όνειρο σου και αυτό στην καρδιά σου είναι ότι πιο όμορφο και καθάριο υπάρχει , γιατί τα όνειρα σου είσαι εσύ αυτά που νιώθεις είναι αυτό που είσαι βαθιά αλλά και στην επιφάνεια είναι ο καθρέφτης της ψυχής σου γι αυτό .

Κείμενο/ Φώτο : by Matilda 

Σε Ξέρω ?

Ξέρω εσύ θα τα καταφέρεις . Ξέρω την θες αυτή την δουλειά . Ξέρω είναι αυτό που ονειρεύεσαι . Ξέρω τι ρούχα σου πάνε , τι φαγητό σου αρέσει . Ξέρω πώς είσαι . Ξέρω δεν είσαι εσύ γι αυτά .

ΌΧΙ ! Δεν ξέρεις τίποτα . Δεν θα μπορούσες να ξέρεις . Δεν με ξέρεις . Έτσι θα έπρεπε να λέμε σε όλους αυτούς που νομίζουν ότι μας ξέρουν . Ξέρουν τα πάντα για εμάς αλλά δεν έχουν ιδέα στην πραγματικότητα . Πώς μπορείς να με ξέρεις όταν καλά καλά δεν ξέρω εγώ τον εαυτό μου . Κάθε φορά ανακαλύπτουμε και κάτι καινούριο για εμάς . Κάτι ξυπνάει μέσα μας που δεν ξέραμε καν ότι υπάρχει . Πώς μπορεί κάποιος λοιπόν να μας ξέρει . Ν ξέρει τι μας ταιριάζει τι θέλουμε από την ζωή , ποια είναι τα όνειρα μας . Αναρωτιέμαι συνεχώς πως γίνεται να το ξέρει . Μπήκε ποτέ στον κόπο να ρωτήσει ? Μια απλή ερώτηση θα αρκούσε για να μάθει ο άλλος τι θέλεις ,όχι να ξέρει από μόνος του όχι να υποθέτει με την σιγουριά του αλλά πραγματικά να σε μάθει .

Όλοι μας πάντα από την αρχή ξέρουμε τα πάντα για τους άλλους από την πρώτη στιγμή που τους γνωρίζουμε . Με την πρώτη χειραψία σχηματίζουμε άποψη και μετά ακολουθούν τα σενάρια . Αφού έχουμε πλάσει τον άλλο στην φαντασία μας ξέρουμε ότι έτσι πρέπει να είναι , νομίζουμε ότι τον ξέρουμε . Ξέρουμε τα πάντα ήδη από την αρχή και μετά απογοητευόμαστε όταν βλέπουμε κάτι άλλο επειδή δεν είναι αυτό που εμείς θέλαμε να είναι . Δεν είναι αυτός που ξέρουμε . Αλλά και χρόνια να γνωρίζουμε κάποιον , ακόμα και γονιός να είναι ο άλλος νομίζει ότι μας ξέρει . Ενώ στην πραγματικότητα δεν ξέρει τίποτα . Δεν ξέρει κανένα όνειρο καμία επιθυμία . Γιατί όλοι μας ξέρουμε αυτό που θέλουμε να νομίζουμε ότι ξέρουμε . Γιατί όμως είμαστε έτσι ? Και  αναρωτιέμαι μπήκαμε ποτέ στον κόπο να ρωτήσουμε το πιο βασικό και το πιο απλό ? << Εσύ τι θες πραγματικά ?>>

Κείμενο/Φώτο : by Matilda 

Ο περαστικός

Σε μια άσχετη μέρα στο μετρό φεύγοντας από το μάθημα ισπανικών και πηγαίνοντας για μπύρες στο μαγευτικό Κουκάκι ένας φίλος μου είπε κάτι που είχε διαβάσει σε μια έρευνα και μπορώ να πω με προβλημάτισε . Είπε λοιπόν ότι ο άνθρωπος σύμφωνα με έρευνες αλλάζει κοινωνικό κύκλο κάθε 5 χρόνια μπορεί και λιγότερο , πάντως κάθε τόσο αλλάζει τους φίλους του και τα άτομα που συναναστρέφεται . Στην αρχή δεν ήθελα να το πιστέψω όμως έπειτα κατάλαβα πόσο δίκιο είχε κοιτώντας και το δικό μου παρελθόν . Αναρωτήθηκα αμέσως για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό και δεν υπάρχει κανένας φίλος που να έχει κρατήσει πάνω από έστω 4 χρόνια ? Κατάφερα να βρω έναν που θέλω να πιστεύω ότι θα τον έχω και για πολύ περισσότερα , αλλά αμέσως μετά απογοητεύτηκα γιατί όλοι οι άλλοι είχαν χαθεί ή χάνονται τώρα . Γιατί όμως ? Αλλάζουμε σαν άνθρωποι και πλέον δεν έχουμε κοινά με άλλους ή μήπως δεν μας ικανοποιεί πλέον η παρέα των άλλων ή μήπως κάνουμε κάτι λάθος ? Μήπως από την αρχή πάμε να ταιριάξουμε με άτομα τα οποία δεν γίνεται να ταιριάξουμε ?? Πως αφήνεις μια φιλία πολλών χρόνων όταν ξαφνικά συνειδητοποιείς πως δεν ήταν αυτό που ήθελες και ότι όταν βγαίνατε μαζί δεν ήσουν ο εαυτός σου αλλά αυτός που θα ήθελαν οι άλλοι να είσαι ?! Άρα η έρευνα αυτή μήπως θα έπρεπε να λέει ότι αλλάζεις κοινωνικό κύκλο γιατί ουσιαστικά κανένας δεν ήταν ποτέ πραγματικός φίλος απλά ένας περαστικός που κάθισε μαζί σου λίγο παραπάνω γιατί οι πραγματικοί φίλοι μένουν και θα μείνουν οι περαστικοί θα φύγουν μπορεί ούτε καν να χαιρετήσουν μπορεί να μην τους χαιρετήσεις και εσύ καν , μπορεί να σε βρίσουν , να στεναχωρηθούν λίγο ψεύτικα , να κάνουν ένα πισωγύρισμα αλλά πάντοτε φεύγουν . Το καλό είναι ότι μπορείς εσύ να διαλέξεις να φύγουν . Το κακό ότι μπορεί ήδη να σου έχουν κυριέψει τόσο την ζωή και όταν το καταλάβεις να είναι τόσο αργά .



Y.Γ. Αυτό το άρθρο δεν αφορά μόνο δικές μου εμπειρίες αλλά μιλάει γενικότερα για εμπειρίες πολλών ανθρώπων και φίλων . Δεν έχει να κάνει με άτομα που βρίσκονται τώρα στην ζωή μας αλλά με άτομα που περάσανε στο παρελθόν ! Όπως αναφέρω άλλωστε θέλω να πιστεύω πως στην ζωή μου υπάρχουν 1 με 2 άτομα που είμαστε χρόνια φίλοι και θα ήθελα να συνεχίσουμε .

Κείμενο/Φώτο : Matilda

"Παρ'το αλλιώς"

Σκέφτηκα πως θα ήταν άρα, αν για κάθε μέρα που καταφέρνουμε να πηδάμε πάνω από την σκιά μας, νικώντας τις σκέψεις μας, τοποθετούσαμε ένα μικρό πετραδάκι σε μια γυάλα? Προφανώς και θα ήταν ακόμα άδεια! Είναι πολύ ψυχοφθόρο να παίρνεις τον εαυτό σου συνέχεια στα σοβαρά. Όμως στην προσπάθειά μας να είμαστε σε όλες τις φάσεις της ζωής μας εντάξει απέναντι σε όλους και σε όλα, να μην αφήνουμε κανέναν με παράπονο, γινόμαστε αυστηροί κριτές, όχι μόνο του εαυτού μας, αλλά άθελά μας (θέλω να πιστεύω) και των γύρω μας.

Ξαφνικά τοποθετούμε τα πάντα κάτω από ένα μικροσκόπιο. Αναλύουμε, υπεραναλύουμε, σκεφτόμαστε, ξανασκεφτόμαστε. Χάνουμε το πραγματικό νόημα της χαράς και της ζωής και εγκλωβιζόμαστε σε τέτοιο βαθμό, που δεν βλέπουμε μπροστά μας την φωτεινή επιγραφή που αναβοσβήνει: "ΕΞΟΔΟΣ". Ναι, έξοδος για λίγο από τις σκέψεις του μυαλού. Ένα μικρό διάλλειμα από όσα τριγυρνούν μέσα σε αυτό.

Αλήθεια, αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν ο εγκέφαλός μας, που ζυγίζει μόλις 1,5 kgr να χωράει και να επεξεργάζεται μέσα σε μια και μόνο μέρα τόσα πράγματα? Μήπως φτάνουμε στο σημείο να παρακαλάμε οι μέρες με φόρτο εργασίας, υποχρεώσεις και απρόβλεπτα γεγονότα (προτιμώ να αποκαλώ έτσι τα προβλήματα) να είναι όλο και περισσότερες? Μιας και μετά από μια τέτοια μέρα θυμόμαστε την ύπαρξη αυτού του οργάνου, πρώτα την ώρα που ξαπλώνουμε στο κρεβάτι μας και το Party  των σκέψεων ξεκινά? Δεν είναι λυπηρό να εύχεσαι να ξημερώσει γρήγορα για να το απασχολήσεις εκ νέου με δουλειές, ώστε να μην ενδώσεις στις δικές του σκέψεις?

Βέβαια εδώ που τα λέμε τα περισσότερα εμπόδια και τις περισσότερες τρικλοποδιές στον εαυτό μας, εμείς οι ίδιοι τα βάζουμε! Γι'αυτό πιστεύω πως είναι μεν δύσκολο να γεμίσει η γυάλα, αλλά όχι και ακατόρθωτο.

Πάντως είναι ωραίο να θυμίζουμε στον εαυτό μας να παίρνει τα πράγματα πιο χαλαρά, να αναζητάμε σε στιγμές έντασης την αστεία πλευρά και να προσπαθούμε να τα αντιμετωπίζουμε με χαμόγελο. 

Δεν είναι πια και όλα τόσο σοβαρά!!!  

So what? 

Έτσι απλά: "Παρ’ το αλλιώς!!!!!!!"

 

Κείμενο/Φωτογραφία: by Libella Swing

Ένα παρατημένο Schnitzel

Μεσημέρι Κυριακής! Μόλις έχουμε φάει και έχω φτιάξει μια αυτοσχέδια γρανίτα από παγωμένες φράουλες, λίγο νερό και ελάχιστο μέλι. Κλείνω τα μάτια μου πίνω μια γουλιά και η γεύση με ταξιδεύει. Ρωτάω την παρέα μου στο μεσημεριανό τραπέζι, τι βλέπεις? Απάντηση : ‘‘Ένα παρατημένο σνίτσελ και εσένα να πίνεις γρανίτα φράουλα.

Doing!!!!!!! Άνοιξα τα μάτια μου και προσγειώθηκα και πάλι στην κουζίνα του σπιτιού μου, αντικρίζοντας ένα σνίτσελ, που κανείς δεν ήθελε πια να φάει, τα ποτήρια με τις γρανίτες και την παρέα μου!

Κι όμως λίγο πριν είδα την παραλία, άκουσα το κύμα να σκάει στην ακρογιαλιά, μύρισα την θαλασσινή αύρα, ένιωσα ένα δροσερό αεράκι να χαϊδεύει τα μαλλιά μου. Τι ωραία που είναι τα ταξίδια του μυαλού…….. και δεν στοιχίζουν και τίποτα!!! Το μόνο που προϋποθέτουν είναι λίγη φαντασία και εγώ την διαθέτω σε μεγάλες δόσεις. Με το μυαλό σε χρόνο μηδέν μπορείς να βρεθείς στον πιο μακρινό προορισμό και να ζήσεις μια ολόκληρη ιστορία.

Εγώ επέλεξα να βρεθώ σε μια παραλία στις Μαλδίβες. Κάποιος με πλησιάζει και με ρωτάει: ‘‘Θα πιείτε ένα Coconut-Coctail, δίχως αλκοόλ?’’ ‘‘Φυσικά!!!‘‘ απαντώ και απλώνω το χέρι μου να παραλάβω την απίστευτη δροσιά της καρύδας σε γουλιές και καταφέρνω στ’αλήθεια να νιώσω την γεύση! Κάνω τις βουτιές μου, παρακολουθώ τα θαλάσσια σπορ, δέχομαι με ευχαρίστηση τις υπηρεσίες Spa και κλείνω το ταξίδι μου με ένα δείπνο για δύο πλάι στην θάλασσα!!!!!!! Τι ωραία……..

Στα όνειρα ζεις όποια ζωή θες!!! Αρκεί να κλείσεις τα μάτια σου, να σκεφτείς έναν προορισμό και το ταξίδι αρχίζει…….

Σήμερα κλέψτε έστω και πέντε λεπτά από τις υποχρεώσεις σας όπου και αν βρίσκεστε, κλείστε τα μάτια και αφεθείτε σ’αυτή την μαγεία. Εγώ λέω να πεταχτώ στη Ρώμη και να πιω έναν αυθεντικό espresso doppio!!! Καλό ταξίδι!!!!!!!

PS.: Υπάρχουν τόσα πράγματα που μας ταξιδεύουν, μια σκέψη, ένα τραγούδι, μια γεύση, μια εικόνα…….

Κείμενο/Φωτογραφία: by Libella Swing

Σκέφτομαι πολλές φορές πόσο πιο μπερδεμένη μπορεί να γίνει η ζωή μου . Τελικά μήπως όλα είναι ξεκάθαρα και εγώ απλά τα μπερδεύω γιατί δεν μπορεί να μην αναρωτηθήκατε ποτέ τι αμαρτίες πληρώνω Θεέ μου και γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά σε εμένα.  Και φυσικά εκεί που νομίζεις ότι όλα πάνε χάλια έρχεται και το κερασάκι στην τούρτα και σε αποτελειώνει . Στην συνέχεια έρχεται και ο φίλος παρήγορος λέγοντας σου να κάνεις θετικές σκέψεις και ότι η επόμενη μέρα θα είναι σίγουρα καλύτερη φτάνει να το πιστέψεις πολύ γιατί φυσικά όλο το σύμπαν συνωμοτεί γι αυτά που θες . Και εσύ το μόνο που θες να κάνεις (εγώ τουλάχιστον ) είναι να του ρίξω μία τούρτα στην μούρη με πολύ σαντιγί να την ευχαριστηθεί κιόλας ή απλά οτιδήποτε βρίσκεται κοντά του  για την απίστευτη και αστείρευτη αισιοδοξία του που τόσο πολύ σε εκνευρίζει . Γιατί απλά όσες θετικές σκέψεις και να κάνεις αν στραβώσει η μέρα σου στράβωσε και όσο και αν το θες όσο καλές και ονειρεμένες σκέψεις και να κάνεις όχι δεν θα έρθει η νεράιδα του παραμυθιού ούτε ο γαλάζιος πρίγκιπας στο λευκό άλογο να σου φτιάξει την μέρα.  Το πολύ πολύ να έρθει άλλη μια επίπληξη από το αφεντικό για την ατελείωτη ονειροπόληση σου . Ναι λοιπόν έτσι έχουν τα πράγματα και πριν βιαστείτε να με χαρακτηρίσετε απαισιόδοξη   θα έλεγα ότι απλά είμαι ρεαλίστρια και ότι τα πράγματα δεν πρόκειται ποτέ να φτιάξουν με ένα χαμόγελο απλά θα αποθηκευτούν κάπου βαθιά μέσα σου και όταν κάνεις το μπάμ γιατί δεν θα αντέχεις άλλη γρουσουζιά και γκαντεμιά θα σου βγουν όλα τα απωθημένα και τρέξε κοσμάκη τρέξε . Γι αυτό λοιπόν η συμβουλή μου ήταν είναι και θα είναι να ξεσπάτε εκείνη την στιγμή . Νομίζετε ότι όλα σας πάνε σκατά ? Ε κάντε τα πιο σκατά βάλτε ότι καταθλιπτικό τραγούδι έχετε και κλάψτε μέχρι αηδίας . Το πρωί θα αισθάνεστε μια απίστευτη ανακούφιση και αγαλλίαση . Έχετε νεύρα ε ξεσπάστε επιτέλους κάνει καλό πάρτε και ένα σάκο του μποξ ή τον σύντροφό σας (χοχοχοχοχ) και θα δείτε πώς περνάνε όλα !! Τελικά αυτό που βλέπω στην ζωή όσο μεγαλώνω είναι ότι πρέπει κάθε στιγμή να μην φοβάσαι να νιώσεις ούτε απαισιόδοξος ούτε εκνευρισμένος ούτε τίποτα . Εσύ ανέχεσαι κάθε μέρα τον κάθε καθυστερημένο που σε πρήζει ε λοιπόν ήρθε η ώρα νομίζω να σε ανεχτούν και αυτοί και ας μην το θέλουν  .

Υ.Γ. Εντάξει είπαμε μην το παρακάνεις και εσύ λίγο γλύκα και σκέρτσο ποτέ δεν έβλαψε  κανέναν . 

Κείμενο/ Photo : by Matilda 

ψέματα ή αλήθεια

Αρχικά ήθελα να γράψω ένα άρθρο για την αγάπη, αλλά ξαφνικά έκανε την εμφάνισή του το ‘’ΨΕΜΑ’’ και έτσι θα μοιραστώ μαζί σας, τις σκέψεις μου γι’ αυτό. ‘’ΨΕΜΑ’’ τέσσερα γράμματα, μόνο! Ξεκινάει με Ψ (το προτελευταίο γράμμα της αλφαβήτου) και τελειώνει με Α (το πρώτο γράμμα της αλφαβήτου). Ανάποδη λέξη ε?

Τα συναισθήματα που σου προκαλεί, δυστυχώς δεν έχουν πτωτική τάση (Ψ->Α), όπως η αντιστοιχία της λέξης στην ΑΒ, αλλά ανοδική. Όταν πρωτομαθαίνεις πως ήταν ‘’ΨΕΜΑ’’, παθαίνεις ένα μικρό σοκ, που με την πάροδο των ημερών κορυφώνεται. Τώρα αν αυτές οι ‘’άτιμες – ψεύτικες λέξεις’’ έχουν  βγει και από το στόμα ενός αγαπημένου σου προσώπου η πρώτη αντίδραση είναι να κάνει η αμφιβολία κατάληψη στους διαδρόμους του μυαλού σου. –Όχι δεν μπορεί να μου λέει ψέματα, έχει ακέραιο χαρακτήρα. –Ναι, αλλά έχω στοιχεία που αποδεικνύουν το αντίθετο. –Όχι, όχι δεν θέλω να το πιστέψω, άλλωστε δικαιολογήθηκε (και ας είναι η πιο χαζή και παιδική δικαιολογία πού έχεις ακούσει, αρκεί που δεν παραδέχτηκε το ‘’ΨΕΜΑ’’). Ακολουθεί το ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ. –Ναι αλλά να είπε ψέματα γι’αυτό, μήπως και όλα τα άλλα που είχε πει είναι και αυτά ψέματα? Και ειλικρινά ποιος από εμάς έχει την υπερφυσική ικανότητα να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα? Και πώς να ξέρω δηλαδή με ποιο κριτήριο επιλέγει κανείς να πει ‘’ΨΕΜΑΤΑ’’? Θα ψεύδομαι μόνο για τα ασήμαντα? Θα ψεύδομαι και για τα σημαντικά? Για να αποφύγω την γκρίνια (του/της συντρόφου)? Ψεύδομαι μόνο στην αρχή μιας σχέσης (επαγγελματικής, φιλικής, ερωτικής), που ακόμα δεν διαφαίνεται το μέλλον της? Ψεύδομαι και στο ενδιάμεσο? Ή χειρότερα ακόμα και στο τέλος? Ποιος έχει την ψυχή, αλλά και το ήθος να αναλάβει την ευθύνη και να πει ΝΑΙ είπα ΨΕΜΑΤΑ? Παρακαλώ? Δεν ακούω…… Κανείς? Ας είναι, θα κάνω την αρχή…

Λοιπόν όταν ήμουν μικρή, μαθήτρια στο δημοτικό, δεν ήθελα μια μέρα να πάω στο μάθημα ξυλόφωνου. Γιατί? Έτσι!!!!!!! Έκρυψα λοιπόν με κόπο το τετράδιο με τις νότες κάτω από το χαλάκι, όπου πάνω πατούσε το γραφείο μου και είπα στον μπαμπά μου: ‘’Δεν μπορώ να πάω στο μάθημα, δεν βρίσκω το τετράδιο και ντρέπομαι να εμφανιστώ δίχως αυτό.’’ (ξέρω τι θα σκεφτείτε, ……. όμως όχι, ήμουν πολύ υπεύθυνο παιδί, αλλά τι να κάνω υπέκυψα και εγώ στην γοητεία της λέξης από Ψ).Έλα όμως που καθώς το έλεγα μειδίαζα και στο τέλος έριξα και ένα χαριτωμένο γελάκι. Ο μπαμπάς μου με κοίταξε στα μάτια και μου είπε με αυστηρό πάντα ύφος, πως αν είναι να λέω ‘’ΨΕΜΑΤΑ’’ να μάθω να τα λέω πειστικά. Και σαν μάγος που ήταν, γιατί όλοι οι γονείς έχουν αυτό το χάρισμα, μετακίνησε το γραφείο, σήκωσε το χαλάκι, μου έδωσε το τετράδιο με τις νότες και με πήγε στο Ωδείο. Έτσι απλά με δύο κινήσεις. Περίεργες διεργασίες ένιωσα να λαμβάνουν χώρα μέσα μου, ντράπηκα, κοκκίνισα, θύμωσα με τον εαυτό μου, υποσχέθηκα να μην ξαναπώ ‘’ΨΕΜΑΤΑ’’, να γίνω οπαδός της ‘’ΑΛΗΘΕΙΑΣ’’!!!!!!! Περισσότερο όμως με πείραξε η σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου καθώς έφτανα στο Ωδείο: Μήπως και ο μπαμπάς μου  πίστευε πως στο εξής, ότι λέω είναι ‘’ΨΕΜΑΤΑ’’  και πάψω να απολαμβάνω την εμπιστοσύνη του (πράγμα τραγικό για μένα, γιατί τον υπερλάτρευα).

Ποιος όμως υποφέρει περισσότερο? (Πάντα αναφερόμενη σε ‘’ΨΕΜΑΤΑ’’ που έχουν ειπωθεί από αγαπημένα μας πρόσωπα… έχει σημασία αυτό που λέω) Αυτός που το είπε? Ή αυτός που το άκουσε? Αυτός που το ακούει πληγώνεται, στεναχωριέται, χάνει την εμπιστοσύνη του στον άλλον. Αυτός που το είπε …ΑΝ…ΑΝ…ΑΝ… έχει συνείδηση, παλεύει να επανορθώσει, νιώθει άσχημα, ντρέπεται. Στην  αγκαλιά της οικογένειας ένα τόσο δα μικρό ψεματάκι συγχωρείται και ξεχνιέται. Στην περίπτωση μιας ερωτικής σχέσης όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Γνωρίζεις κάποιον και ρωτάς? ‘’έχεις εκκρεμότητες? Όχι σου απαντάει.’’ ‘’Πάμε καλά? Ναι σου λέει.’’ ‘’Βγαίνεις με άλλες? Όχι θέλω μόνο εσένα.’’ Τελικά στο τέλος της σχέσης αποδεικνύεται, πως από την αρχή της σχέσης έλεγε ‘’ΨΕΜΑΤΑ’’. Γ Ι Α Τ Ι ? Γιατί ξέχασε να σβήσει τα μηνύματα από το fb και το b, τις φωτογραφίες με ημερομηνίες που καίνε από το Laptop και… και… και… Και έτσι απλά αρχίζει η απώλεια, χάνεται η εμπιστοσύνη, χάνεται η σχέση, αλλά και η αγάπη. Στην εργασία πάλι φουσκώνεις το CV με ψεύτικες γνώσεις. Γλωσσομαθής σου λέει, μιλάει άπταιστα πέντε γλώσσες. Καλά πότε ξεκίνησε να τις μαθαίνει, πριν καν γεννηθεί? Εδώ εγώ μεγάλωσα δίγλωσση και με δυσκολία έμαθα την Τρίτη και άφησα στην μέση και την τέταρτη. Το ‘’ΨΕΜΑ’’ λοιπόν παίρνει σάρκα και οστά καθώς βγαίνει από το στόμα μας και γίνεται ΕΜΕΙΣ. Μόλις ειπωθεί πρέπει να πεις κι άλλο… κι άλλο… για να το καλύψεις. Κουραστικό!!!!!!!! Δε νομίζετε?

Προσωπικά προτιμώ την ΑΛΗΘΕΙΑ, που είναι σαν κύκλος. Ξεκινάει από Α και τελειώνει σε Α. Σου παρέχει μια ασφάλεια, θυμίζει αγκαλιά. Λέω την ΑΛΗΘΕΙΑ για έναν και μόνο λόγο: Μπορώ και την θυμάμαι!!!!!!!

Κείμενο και Photo by Libella Swing!!!!!!!

Και είπα να τον γλιτώσω τον πολιτικό σχολιασμό και να ασχοληθώ με άλλα θέματα πιο ανέμελα που θα με έκαναν χαρούμενη όπως επιτάσσει και το συγκεκριμένο mag αλλά που τέτοια τύχη .

Πραγματικά νευρίασα ,νευρίασα όταν άκουσα από διάφορους φίλους και γνωστούς την πρόθεση τους να ψηφίσουν αυτό το υπέροχο ακροδεξιό ή μάλλον συγνώμη λάθος νέο ναζιστικό κόμμα σύμφωνα με δική τους παράκληση  που δραστηριοποιείται στην χώρα μας εδώ και χρόνια . Νευρίασα και ταυτόχρονα μπήκα σε σκέψεις και σε μία ατέρμονη προσπάθεια να προσπαθήσω να πείσω έστω και το τελευταίο κύτταρο λογικής που έχει μείνει σε αυτούς τους φίλους μου να μην κάνουν αυτό το μέγα λάθος ! Και τότε αισθάνθηκα και εγώ σαν τους πολιτικούς που βγάζουν λόγους στην προσπάθεια να σε πείσουν για την ψήφο μόνο που εγώ στεκόμουν στην αντίπερα όχθη να προσπαθώ να μεταπείσω ανθρώπους να μην ψηφίσουν κάτι που θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένο  . Προσπαθώ να καταλάβω γιατί πως έφτασε σε αυτό το σημείο η χώρα μας πως οι άνθρωποι έχουν φτάσει στο σημείο να θέλουν να ψηφίσουν ένα τέτοιο κόμμα όχι ότι τώρα δεν βιώνουμε τον μασκαρεμένο  φασισμό αλλά είναι άλλο πράγμα να τον  αποδεχόμαστε και ειρωνικά με δημοκρατικές διαδικασίες να τον αποθεώνουμε και να τον εκλέγουμε στη βουλή ! 

Ήξερα πάντα ότι εμείς οι άνθρωποι ρίχνουμε το φταίξιμο σε όλους τους άλλους παρά στους ίδιους μας τους εαυτούς αλλά αναρωτιέμαι για όλα τα δεινά που αντιμετωπίζει η χώρα όλα αυτά που ακούμε κάθε μέρα είναι στα αλήθεια απόρροια των μεταναστών? Μα για όλα πια φταίνε οι μετανάστες ? Αυτή θα ήταν η τέλεια και η πιο εύκολη απάντηση όλων των προβλημάτων μας και αυτό προσπαθούν να προπαγανδίσουν συγκεκριμένα κόμματα βιαιότητας και μη σεβασμού της ανθρώπινης ύπαρξης . Θα ήταν η εύκολη λύση να κατηγορούμε για όλα τους μετανάστες δεν υποστηρίζω την λαθρομετανάστευση και σίγουρα ένα μέρος του ελληνικού προβλήματος οφείλεται και εκεί και στο ότι ποτέ σαν χώρα δεν είχαμε τις υποδομές να υποστηρίξουμε ένα τέτοιο μεταναστευτικό κύμα αλλά εφόσον έχει γίνει τι θα κάνουμε δηλαδή ? Μήπως η λύση είναι να γίνουμε Γερμανία του ’40 ? Γιατί εκεί θέλουν να μας φέρουν χρησιμοποιώντας δόλια και παραπλανητικά μέσα και το χειρότερο οι περισσότεροι πέφτουμε στην παγίδα τους .Δεν συζητώ καν για το γεγονός ότι κάνουν προεκλογική εκστρατεία σε ηλικιωμένους ανθρώπους δίνοντας τους ψεύτικη βοήθεια για μία ψήφο είναι το λιγότερο εξευτελιστικό και ότι χειρότερο και ντροπιαστικό έχω ακούσει μέχρι σήμερα ! 

Νόμιζα ότι η ιστορία μας διδάσκει και μας αποτρέπει από το να κάνουμε τα ίδια και χειρότερα λάθη . Μια χώρα σαν την Ελλάδα που έχει βιώσει βαθιά στο πετσί της και τον ναζισμό και τον φασισμό και την σκλαβιά θα έπρεπε να έχει μάθει . Έτσι λέω στον εαυτό μου και εάν μπορώ να το καταλάβω εγώ που είμαι τόσο νέα ε ναι πιστεύω και οι μεγαλύτεροι και μάλλον πιο έμπειροι και σοφοί από εμένα να το αντιληφθούν και να ξυπνήσουν από τον λήθαργο που έχουν πέσει !Να ξυπνήσουν και να καταλάβουν πως δεν είναι λύσεις αυτές και ότι ο ναζισμός δεν είναι πολιτική είναι επιβολή ιδεών με την βία είναι ασέβεια τόσο στις γυναίκες τις οποίες θεωρούν κατώτερες αλλά και γενικά ξεπεσμός της ανθρώπινης ύπαρξης και ελπίζω θέλω να ελπίζω πως κάποια στιγμή όλοι θα το αντιληφθούν αυτό .

Υ.Γ. αυτό το κείμενο έχει γραφτεί πριν τις εκλογές ελπίζω να βγω ψεύτρα και να μην βγει το συγκεκριμένο κόμμα γιατί δεν υπάρχει σημαντικότερο πράγμα στην ζωή από την ελευθερία και όταν κάτι υποστηρίζει το αντίθετο για μένα δεν υπάρχει . Εγώ ελεύθερη γεννήθηκα και ελεύθερη θα συνεχίσω να είμαι .

Κείμενο / Φώτο : by Μαtilda !!!